เปรียบเทียบประกันโรคร้ายแรง เลือกอย่างไรให้ไม่ถูกเอาเปรียบ

ให้เป็นค่าชดเชยรายได้ จากการที่ร่างกายไม่สามารถกลับไปใช้งานหรือทำงานได้เหมือนเดิมอีกต่อไป ไม่ใช่เน้นให้เป็นค่ารักษาโรคร้าย เพราะโรคร้ายแรงส่วนใหญ่ แม้ค่ารักษาสูงหลายล้านบาท แต่ก็ยากที่จะรักษาให้ใช้ชีวิตตามปรกติได้อีก

1. เจาะจงโรคร้ายแรงจำนวนมากทั้งเสี่ยงมากเสี่ยงน้อย โดยให้ความคุ้มครองระยะต้น ระยะกลางด้วย
2. เจาะจงโรคร้ายแรงเฉพาะโรคที่มีความเสี่ยงสูงเป็นหลัก

ข้อคิดเห็น :

• แนะนำข้อ 2 : หากมีประกันสุขภาพ ที่จะใช้ในการรักษาทั้งอาการก่อนที่จะเป็นโรคร้ายขั้นต้นหรือแม้แต่เริ่มเป็นโรคร้ายแล้ว และต้องการทุนโรคร้ายที่สูงกว่าเบี้ยทั้งสัญญาหลายเท่า หรือ ให้ได้เบี้ยประกันโรคร้ายที่ประหยัดและสามารถเป็นเบี้ยคงที่ที่ไม่สูงมากต่อทุนโรคร้ายที่ได้ โดยเน้นใช้เป็นค่าใช้จ่ายการปรับตัวดำเนินชีวิตระหว่างและหลังการรักษาโรคร้าย
• แนะนำข้อ 1 : หากไม่มีประกันสุขภาพ เพราะจำเป็นต้องใช้เป็นทั้งค่ารักษาและค่าใช้จ่ายระหว่างรักษาซึ่งโอกาสที่จะไม่พอสูงมาก ๆ

1. แบบเบี้ยเพิ่มตามอายุในทุกปี : เบี้ยจะถูกมากในช่วงก่อนเกษียณ แต่จะเริ่มสูงขึ้นมากหลังเกษียณ โดยเมื่อรวมเบี้ยทั้งสัญญาจะสูงกว่าทุนโรคร้ายที่ได้ โดยคุ้มครองถึงอายุ 80-99 ปี แต่ส่วนใหญ่จะยกเลิกสัญญาไปตั้งแต่อายุ 60-65 ปี (ทั้งนี้หากคุ้มครองการเสียชีวิตด้วย เบี้ยจะปรับสูงขึ้นอย่างมากเมื่อใกล้เกษียณ)
2. แบบจ่ายเบี้ยคงที่ทุกปี : คุ้มครองถึงอายุ 90-99 ปี ยิ่งทำเร็วเบี้ยรวมทั้งสัญญายิ่งน้อยกว่าทุนโรคร้ายที่ได้ แต่เบี้ยเริ่มต้นจะสูงกว่าแบบเบี้ยเพิ่มตามอายุ แต่ด้วยความเป็นเบี้ยคงที่ เมื่ออายุมากขึ้นเบี้ยจึงถูกกว่าเบี้ยเพิ่มตามอายุอย่างมาก
3. แบบจ่ายเบี้ยคงที่คุ้มครองช่วงเวลาหนึ่ง : เป็นลักษณะจ่ายเบี้ยคงที่ 10 ปี คุ้มครองยาว 25 ปี เป็นแบบเบี้ยคงที่ที่มีเบี้ยรวมทั้งสัญญาถูกที่สุด เพราะคุ้มครองระยะสั้นชั่วระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น
4. แบบจ่ายเบี้ยคงที่เลือกช่วงเวลาที่ต้องการจ่ายได้ : สามารถเลือกเวลาชำระเบี้ยได้แบบ 5 10 15 หรือ 20 ปี และคุ้มครองยาวถึงอายุ 85-99 ปี  โดยจะมีทั้งในรูปแบบประกันชีวิตควบโรคร้ายที่เบี้ยรวมทั้งสัญญาจะน้อยกว่าทุนโรคร้ายที่ได้ไม่มาก และ ประกันโรคร้ายเบี้ยคงที่โดยตรงที่เบี้ยรวมทั้งสัญญาจะน้อยกว่าทุนโรคร้ายพอสมควร เพราะไม่ได้คุ้มครองชีวิตร่วมด้วย รวมไปถึงแบบนี้จะได้เบี้ยรวมทั้งสัญญาน้อยกว่าแบบที่ 2 ที่ทุนโรคร้ายเท่ากัน
5. แบบเป็นโรคร้ายแล้วหยุดจ่ายเบี้ยได้ : แบบนี้ค่าเบี้ยประกันที่เก็บ จะมีการเก็บเพิ่มในส่วนค่าความเสี่ยงภัยที่บริษัทจะต้องเป็นผู้ชำระเบี้ยที่เหลือแทนหากผู้ทำประกันป่วยเป็นโรคร้ายแรงในระหว่างการชำระเบี้ย จึงทำให้แบบนี้จะมีค่าเบี้ยต่อปีที่สูงมากขึ้นกว่าแบบทั่วไปโดยเฉพาะเมื่อเริ่มทำประกันโรคร้ายในตอนอายุมากแล้ว 

ข้อคิดเห็น :

• แนะนำข้อ 1 : หากเน้นให้คุ้มครองเฉพาะอายุก่อนเกษียณ หรือ อายุ 60-65 ปี และหลังเกษียณคาดว่าจะมีเงินเก็บที่ออมมาเรียบร้อยแล้ว เพื่อที่จะมารับความเสี่ยงส่วนนี้ไว้เองได้ 
• แนะนำข้อ 2,4 : หากต้องการความคุ้มครองนานถึงอายุ 90-99 ปี ด้วยเบี้ยรวมทั้งสัญญาจะประหยัดกว่าแบบเบี้ยเพิ่มตามอายุ โดยเมื่อรีบทำตั้งแต่อายุยังน้อย ซึ่งเบี้ยรวมที่จ่ายไปจะน้อยกว่าทุนโรคร้ายที่ได้หลายเท่า โดยเฉพาะกับแบบประกันโรคร้ายเบี้ยคงที่ที่ไม่ได้ควบประกันชีวิต

1. เคลมได้เฉพาะระยะร้ายแรง หรือ ขั้นสุดท้าย โดยทุนโรคร้ายต่อเบี้ยจะประหยัดกว่า
2. เคลมได้ทุกระยะ ขั้นต้น ขั้นกลาง ขั้นร้ายแรง โดยเบี้ยจะสูงกว่า

ข้อคิดเห็น :

• แนะนำข้อ 2 : เพราะโรคร้ายขั้นต้นก็อาจร้ายแรงมากจนต้องสูญเสียบางส่วนของอวัยวะไปแล้ว จึงจำเป็นต้องใช้เงินในการปรับตัวดำเนินชีวิต แต่อย่างไรก็ตามต้องระวังเรื่องเบี้ยรวมทั้งสัญญาที่จะสูงมากขึ้นกว่าการแบบเคลมได้เฉพาะระยะร้ายแรง เพราะการเคลมระยะต้นระยกลางนั้น จะเสมือนเป็นการคืนเบี้ย หรือผู้ทำประกันรับความเสี่ยงไว้เองด้วยนั่นเอง เนื่องจากจะเคลมได้เพียง 20%-40% ของทุนคุ้มครองเท่านั้น

1. เจอจ่ายจบ แบบนี้จะได้ทุนโรคร้ายต่อเบี้ยสูงที่สุด
2. เจอจ่ายจบทีละกลุ่มโรค แบบมีระยะรอคอยเคลมข้ามกลุ่ม เช่น ต้องหายขาดจากอีกกลุ่มโรคหนึ่งก่อนอย่างน้อย 1 ปี (สถิติการหายขาดจากโรคร้ายแรงได้นั้นน้อยมาก) หรือ ต้องห่างจากการเคลมกลุ่มโรคที่เคลมก่อนหน้าอย่างน้อย 1 ปี  โดยแบบนี้จะได้ทุนโรคร้ายต่อเบี้ยลดลงตามความยากง่ายของเงื่อนไขและระยะรอคอยการเคลมข้ามกลุ่มโรค ระวังบางแบบประกันหากเกินอายุ 85 ปีไปแล้ว จะถูกปรับลดมาเป็นเจอจ่ายกลุ่มโรคเดียวเท่านั้นที่เหลือให้เป็นเงินคืนหากต่อมาเสียชีวิต
3. เจอจ่ายจบทีละกลุ่มโรค แบบไม่มีระยะรอคอยเคลมข้ามกลุ่ม เช่น เคลมกลุ่มโรคมะเร็งเรียบร้อย ต่อมาโรคมะเร็งก่อให้เกิดโรคร้ายแรงในกลุ่มอื่นต่อ ก็จะสามารถเคลมได้ทันที จึงทำให้แบบนี้จะได้ทุนโรคร้ายต่อเบี้ยลดลงกว่าแบบที่ 2 อีก และการเปรียบเทียบนำทุนโรคร้ายต่อเบี้ยของแบบเจอจ่ายจบ มาเทียบกับแบบนี้ตรง ๆ จะยากมากขึ้น ( ควรเทียบเบี้ยเจอจ่ายจบทุน 2 ลบ. กับ เบี้ยเจอจ่ายจบทีละกลุ่มโรคทุน 1 ลบ. เพราะมีโอกาสจะเคลมได้ถึง 2 กลุ่มโรค โดยเฉพาะผู้ป่วยมะเร็ง ) 
4. เคลมโรคเดิมซ้ำได้ แบบมีระยะรอคอยจากเคลมครั้งแรก เช่น โรคมะเร็งที่กลับมาเป็นซ้ำ เป็นต้น โดยเบี้ยจะเพิ่มขึ้นสูงหรือต่ำ ยังคงขึ้นอยู่กับเงื่อนไขและระยะรอคอยว่ายากง่ายอย่างไร อย่างไรโรคมะเร็งโอกาสกลับมาเป็นซ้ำในปีแรกจะสูงมาก จึงมีเงื่อนไขระยะคอยการเคลมซ้ำ 2 ปีขึ้นไป แบบนี้ก็จะลดโอกาสการเคลมซ้ำได้มาก จึงทำให้เบี้ยค่าประกันภัยส่วนนี้เพิ่มไม่เยอะมาก
5. เคลมเจอจ่ายจบแบบหลายบริษัท หรือ แบบที่ 1 ที่ทำหลายบริษัท โดยมักจะเน้นที่โรคร้ายแรงเสี่ยงสูงอย่างมะเร็ง ด้วยเพราะโอกาสกลับมาเป็นซ้ำที่สูง ทำให้บริษัทประกันมักจะมีการกำหนดทุนโรคมะเร็งสูงสุดที่ทำได้ไว้ว่าให้ได้ไม่เกินเท่าใด ส่งผลให้หากต้องการทุนที่สูงมากจะจำเป็นต้องเลือกที่จะทำหลาย ๆ บริษัทพร้อมกันแทน ซึ่งการทำแบบนี้จะได้ทุนต่อเบี้ยที่สูงกว่าแบบที่ 4 และไม่ต้องกังวลเรื่องเงื่อนไขระยะรอคอย เพียงแต่จะต้องบริหารเงินก้อนสำหรับเผื่อเป็นซ้ำด้วยตนเอง

ข้อคิดเห็น :

• แนะนำข้อ 1,5 : หากต้องการเป็นเบี้ยคงที่ที่เบี้ยรวมทั้งสัญญาน้อยกว่าทุนโรคร้ายหลายเท่า เพราะจะได้ทุนต่อเบี้ยสูงที่สุด รวมถึงโอกาสที่คนหนึ่งคนจะเป็นหลายกลุ่มโรคค่อนข้างยากมาก (โชคร้ายของโชคร้าย) เพราะกลุ่มโรคที่บริษัทประกันแบ่งมามักจะไม่ส่งผลสืบเนื่องให้ป่วยเป็นกลุ่มโรคนี้แล้ว จะส่งผลให้เป็นอีกกลุ่มโรคหนึ่งได้ง่ายมากขึ้น (ยกเว้นโรคมะเร็งที่ส่งผลต่อกลุ่มโรคอื่นได้)
• แนะนำข้อ 3 : หากต้องการแบบเบี้ยเพิ่มตามอายุ มีการโอนความเสี่ยงโรคมะเร็งที่เพียงพอแล้ว และคาดว่าจะยกเลิกสัญญาแบบเบี้ยเพิ่มเติมอายุนี้ตอนอายุประมาณ 60 ปี เนื่องจากจะเน้นเรื่องการกระจายความเสี่ยงให้มากที่สุด ด้วยเบี้ยที่ประหยุดที่สุด และไม่ต้องกังวลในเงื่อนไขการเคลมข้ามกลุ่มโรคใด ๆ

1. โรคร้ายเบี้ยเพิ่มตามอายุไม่มีความคุ้มครองชีวิต จะเป็นแบบเบี้ยเพิ่มตามอายุที่ไม่มีความคุ้มครองชีวิต โดยเน้นเพียงโรคร้ายแรงอย่างเดียว ทำให้เบี้ยช่วงอายุ 40 เป็นต้นไป จะไม่ได้เพิ่มสูงมากนักจนกว่าจะอายุ 60 ปี (**แบบนี้เมื่อเสียชีวิตจะไม่ได้มีเงินใด ๆ ให้คนข้างหลัง โดยมองว่าวางแผนประกันชีวิตแยกจะได้ทุนประกันชีวิตต่อเบี้ยที่มากกว่า)
2. โรคร้ายเบี้ยเพิ่มตามอายุมีความคุ้มครองชีวิต จะเป็นแบบเบี้ยเพิ่มตามอายุที่ให้ความคุ้มครองชีวิตด้วย โดยทุนที่ได้จะน้อยกว่าแบบที่ 1 และเบี้ยช่วงอายุ 40 เป็นต้นไปจะเริ่มทยอยเสูงมากขึ้นอย่างชัดเจน ตามความเสี่ยงของการเสียชีวิตที่มากขึ้น แต่เมื่อเสียชีวิตจะมีเงินให้คนข้างหลังตามทุนประกันที่ทำ (**แต่หากเสียชีวิตหลังเกษียณเบี้ย ทั้งสัญญาอาจสูงกว่าทุนประกันที่ได้)
3. โรคร้ายเบี้ยคงที่ไม่มีความคุ้มครองชีวิต แบบนี้จะได้ทุนโรคร้ายต่อเบี้ยที่สูง เพราะแยกประกันชีวิตออกมา จึงทำให้สามารถเลือกทุนชีวิตที่ต้องการเองได้ และมีโอกาสได้เงิน 2 ก้อน คือ ก้อนที่ 1 จากทุนโรคร้ายเมื่อตรวจพบโรคร้ายแรง และก้อนที่ 2 จากทุนชีวิตหากต่อมาเสียชีวิต (**แต่หากเสียชีวิตก่อนครบสัญญาและไม่ได้เป็นโรคร้าย จะได้เพียงมูลค่าเวนคืนที่มีโอกาสน้อยกว่าเบี้ยทั้งสัญญาหากทำตอนอายุมาก แต่หากทำทุนประกันชีวิตสูงคู่ไปด้วย ด้วยทุนชีวิตที่มากกว่าเบี้ยทั้งสัญญาหลายเท่า จะสามารถชดเชยส่วนที่นี้ได้โดยอัตโนมัติ)
4. โรคร้ายเบี้ยคงที่มีความคุ้มครองชีวิตแบบรวมสมบูรณ์ แบบนี้จะได้ทุนโรคร้ายต่อเบี้ยที่น้อยกว่าแบบที่ 3 และเบี้ยรวมทั้งสัญญามีโอกาสเกินทุนประกันได้มาก หากทำหลังอายุ 40 ปี เพราะมีความเสี่ยงของทุนชีวิตควบอยู่ในทุนโรคร้ายด้วย โดยจะได้เงิน 1 ก้อนตามทุนประกัน ไม่ว่าเบี้ยทั้งหมดจะมากกว่าทุน และ ไม่ว่าจะเจอโรคร้ายแรงหรือจากไป (**มีขึ้นมาเพื่ออาศัยมูลค่าในประกันชีวิตเพื่อแก้ข้อโต้แย้งที่ว่า หากเสียชีวิตโดยไมได้เป็นโรคร้ายจะไม่ได้อะไรให้มาเป็นได้ แต่อาจได้น้อยกว่าเบี้ยที่จ่ายไปหากเริ่มทำประกันตอนอายุมาก)
5. โรคร้ายเบี้ยคงที่มีความคุ้มครองชีวิตแบบหักจากโรคร้าย แบบนี้เบี้ยจะแพงที่สุด โดยเงินที่จะได้หากเสียชีวิต คือ เบี้ยทั้งสัญญาบวกเงินที่เติบโตบางส่วนหักด้วยเงินก้อนโรคร้ายที่จ่ายไป จึงเสมือนเป็นการเก็บออมเพื่อรับความเสี่ยงด้านชีวิตไว้เองทั้งหมดแลกกับผลประโยชน์ได้ควบกับประกันโรคร้ายแบบเจอจ่ายจบทีละกลุ่มโรค และควบกับประกันทุพพลภาพสิ้นเชิงถาวร (**หากเป็นอย่างน้อย 2 กลุ่มโรค เงินก้อนที่ได้จะใกล้เคียงกับเบี้ยทั้งสัญญา ทำให้เหลือเงินน้อยมากหากต่อมาเสียชีวิต เพราะทุนประกันที่ได้จะได้เพียงครึ่งหนึ่งของเบี้ยที่จ่าย โดยมีขึ้นมาเพื่อแก้ข้อโต้แย้งเงินที่ได้คืนน้อยกว่าเบี้ยทั้งสัญญาที่จ่ายไป แต่ตามมาด้วยเบี้ยที่สูงเสมือนใช้เงินตนเองดูแลตนเอง เว้นแต่โชคร้ายเป็นโรคร้ายหลายกลุ่มโรค พร้อมกับการเป็นทุพพลภาพถาวร)

ข้อคิดเห็น :

• แนะนำข้อ 1,3 : เพื่อให้ได้เบี้ยที่ประหยัดที่สุดและตรงตามจุดประสงค์ของประกันโรคร้าย รวมไปถึง การแยกประกันชีวิตออกมาจากประกันโรคร้าย จะสามารถพิจารณหารูปแบบประกันชีวิตที่ดีที่สุด เพื่อมาจับคู่กับประกันโรคร้ายแรงที่เลือกได้ โดยไม่ต้องถูกบังคับให้เป็นปรกันชีวิตที่บริษัทบังคับให้ควบกับโรคร้ายแรงเท่านั้น ส่งผลให้หากเรื่องแบบประกันชีวิตที่เป็นลักษณะประกันมรดก (Legacy) ที่แม้ทุนประกันเริ่มต้นจะสูง (5-10 ล้านบาท) แต่เบี้ยประกันชีวิตจะถูกที่สุดในบรรดาแบบประกันชีวิตทั้งหมด รวมไปถึงระยะเวลาที่มูลค่าเงินที่สะสมในสัญญาจะเกินเบี้ยประกันที่จ่ายไปก็จะสั้นอย่างมาก และจะชดเชยข้อจำกัดเรื่องเสียชีวิตโดยไม่ได้เป็นโรคร้าย ไม่ได้เงินคืน หรือ ได้คืนแต่น้อยกว่าเบี้ยที่จ่ายไปได้ทั้งหมด

1. แบบเบี้ยเพิ่มตามอายุ : ไม่มีมูลค่าเวนคืน
2. แบบเบี้ยคงที่ ประกันชีวิตควบโรคร้าย : มีมูลค่าเวนคืนเฉพาะส่วนทุนชีวิต
3. แบบเบี้ยคงที่ ประกันโรคร้าย มีมูลค่าเวนคืนในส่วนทุนโรคร้ายแรง

ข้อคิดเห็น :

• แนะนำข้อ 3 : เนื่องจากจะได้ทุนโรคร้ายที่สูงกว่าเบี้ยทั้งสัญญาหลายเท่า และมีโอกาสได้มูลค่าเวนคืนที่สูงกว่าเบี้ยที่จ่ายไปในระยะเวลาอันสั้นกว่าโรคร้ายที่ควบประกันชีวิต โดยเฉพาะหากเริ่มทำตอนอายุยังไม่มาก เสมือนใช้เงินแสนแลกเงินหลายล้านในความเสี่ยงของโรคร้ายโรคมะเร็งตลอดชีพ แต่หากไม่เป็นโรคร้ายก็ได้เงินคืนกลับมาใกล้เคียงกับเบี้ยทั้งหมดที่จ่ายไป หรือ แม้ได้กลับมาน้อยกว่าเบี้ยทั้งหมดเพราะทำตอนอายุมาก แต่ส่วนต่างของมูลค่าเวนคืนที่น้อยกว่าเบี้ยทั้งหมดนี้ ก็เสมือนเสียเป็นค่าเบี้ยประกันภัยโอนความเสี่ยงที่น้อยมาก ๆ เมื่อเทียบกับทุนโรคร้ายที่มากกว่าหลายเท่าที่คุ้มครองมาตลอดสัญญา บวกกับกำไรความโชคดีที่ไม่ได้เป็นโรคร้ายโรคมะเร็งจนกระทั่งยกเลิกสัญญา

หากอายุ 30 - 50 ปี และต้องการจ่ายเบี้ยให้น้อยที่สุดเพื่อเน้นแลกกับความคุ้มครองในช่วงก่อนเกษียณที่ยังทำงานหารายได้อยู่ และมีวิธีการออมเงินหรือลงทุนสำหรับเตรียมเงินรับความเสี่ยงโรคร้ายไว้เองภายหลังอายุ 60 ปี หรือ มีประกันโรคร้ายแรงเสี่ยงสูงเบี้ยคงที่ตลอดชีพเรียบร้อยแล้ว

โดยข้อควรระวังของแบบประกันนี้คือ พยายามเลือกแบบที่ไม่ได้คุ้มครองการเสียชีวิตอยู่ในรายการโรคร้ายแรงที่คุ้มครองด้วย เนื่องจาก แม้เบี้ยจะได้ไม่มากตอนอายุ 30-40 ปี แต่เมื่อเริ่มอายุมากกว่า 40 ปีไปแล้ว ค่าการประกันภัยเสียชีวิตนี้จะเริ่มทยอยสูงขึ้นมากโดยเฉพาะกับผู้ชาย (ควรข้อดูตารางเบี้ยปีต่ออายุทั้งหมดก่อนทำประกันโรคร้ายแบบนี้เสมอ)

จึงทำให้เบี้ยประกันจะเริ่มทยอยสูงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งจริง ๆ แล้ว หากแยกการคุ้มครองชีวิตออกไปทำผ่านประกันชีวิตแทน จะมีส่วนลดเบี้ยในรูปแบบต่าง ๆ ให้มากกว่า ที่จะถูกควบรวมอยู่ในประกันโรคร้ายนี้

จากข้อสรุปของทั้ง 4 แบบ

จะเห็นได้ว่า แบบที่ 1 จะทำหน้าที่ที่แตกต่างกับแบบอื่น ๆ อย่างชัดเจน และเหมาะกับผู้ที่ยังไม่พร้อมจะจ่ายเบี้ยประกันที่สูงเผื่ออนาคต หรือ ต้องการเพิ่มความคุ้มครองให้สูงขึ้นเฉพาะช่วงเวลาที่ยังทำงานหารายได้อยู่เป็นหลัก

ในขณะที่แบบที่ 4 ก็จะแตกต่างกับแบบที่ 2 กับ 3 อย่างชัดเจนเช่นกัน 

คือ แบบที่ 4 เน้นเรื่องการออมเงินรับความเสี่ยงด้านชีวิตไว้เอง เพื่อแลกกับผลประโยชน์หากโชคร้ายเป็นโรคร้ายหลายตลบก่อนจากไป หรือคือ แบบที่ 4 จะไม่ขาดทุนเบี้ยเพราะโชคดีไม่เป็นโรคร้ายเลย แต่ก็จะได้ทุนประกันที่น้อยลงมาก จนต้องโชคร้ายเป็นโรคร้ายมากกว่า 2 กลุ่มโรคตามเงื่อนไข จึงจะถือว่าได้ใช้เบี้ยน้อยแลกทุนประกันโรคร้ายสูงได้

ในขณะที่ แบบที่ 2 กับ 3 จะเน้นเรื่องโอนความเสี่ยงคู่กับการเก็บออม โดยแบบที่ 2 จะให้โอนความเสี่ยงแยกกันระหว่างโรคร้ายและชีวิต ในขณะที่แบบที่ 3 จะเน้นให้โอนรวมกัน

จึงทำให้แบบที่ 2 กับ 3 ยังจำเป็นต้องพิจารณาในเชิงตัวเลข เพื่อเปรียบเทียบเจาะลึกเพิ่มเติม และได้กลายเป็นที่มาของการเปรียบเทียบแบบลงลึกในบทความถัดไป

แบบประกันโรคร้ายมีหลายแบบหลายคำโฆษณา การศึกษาให้เข้าใจก่อนเชื่อตามคำโฆษณาของแถมต่าง ๆ จึงจำเป็นอย่างมาก เพราะ การสามารถเลือกแบบประกันโรคร้ายที่เหมาะสมกับตัวเอง และครอบครัว ได้นั้น ความเข้าใจจะต้องอยู่เหนือความเชื่อใจ

จึงจะสามารถมองทะลุผ่านข้อความโฆษณาต่าง ๆ ที่แม้แต่ตัวแทนขายประกันเองก็มองไม่ออกได้ ทั้งยังสามารถใช้ประโยชน์จากการแชร์ความเสี่ยงรวมกันกับผู้คนจำนวนมาก เข้าร่วมต่อสู้กับโรคร้ายด้วยเบี้ยที่เหมาะสมที่สุด แทนการที่เก็บความเสี่ยงนี้ไว้กับตนเองและต้องต่อสู้ตามลำพัง