ผู้ที่ต้องการเงินก้อนไว้ดูแลค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ที่นอกเหนือจากค่ารักษา เช่น ค่าเดินทาง หรือที่นอกเหนือจากสิทธิประกันสุขภาพ

ผู้ที่ต้องการค่าชดเชยหากจำเป็นต้องขาดรายได้ (ไม่สามารถทำงานเดิมได้) ระหว่างรักษาโรคร้าย (ทุนโรคร้ายแรงควรอย่างน้อย 3-5 เท่าของรายจ่าย เพื่อให้มีเวลาในการปรับเปลี่ยนงานประมาณ 3-5 ปี)

ผู้ที่ต้องการเก็บออมเงินสำรองฉุกเฉินแลกกับความคุ้มครองโรคร้าย (ที่หากทำตั้งแต่ตอนเด็ก หรือ ตอนวัยเริ่มทำงาน เบี้ยที่จ่ายไปทั้งหมดจะกลายเป็นแหล่งเงินฉุกเฉินที่ใช้ได้แบบมีเงื่อนไข และยังคงได้ความคุ้มครองโรคร้ายมากกว่าเบี้ยทั้งสัญญาหลายเท่า)

ผู้ที่ต้องการแหล่งเงินฉุกเฉินในอนาคตที่สามารถกู้ได้ดอกเบี้ยที่ต่ำมาก และการชำระหนี้คืนจะตัดเข้าเงินต้นก่อนดอกเบี้ยเสมอ ที่สำคัญหากเป็นโรคร้ายแรงไม่ต้องใช้หนี้และยังได้เงินก้อนมาดูแล

ทำหน้าที่ชดเชยรายได้ที่ต้องขาดหายไป

เพราะเมื่อเป็นแล้ว..ทำให้มีโอกาสสูง(มาก) ที่จะไม่สามารถกลับไปทำงานหารายได้เหมือนเดิม ทั้งในระหว่างการรักษาและภายหลังการรักษา ดังนั้นประกันโรคร้ายแรงจึงเข้ามาทำหน้าที่ชดเชยรายได้ที่ต้องขาดหายไปเพราะป่วยเป็นโรคร้ายแรงเหล่านี้

ทำหน้าที่เป็นความคุ้มครองโรคร้ายแรงช่วงอายุก่อนเกษียณจนถึงอายุ 60 ปี

เนื่องจากให้ความคุ้มครองหลายโรคร้ายแรง และมีค่าการประกันภัยแต่ละโรคร้ายที่ไม่สูงมาก เพราะความเสี่ยงยังน้อยกว่าช่วงหลังเกษียณ (ที่โอกาสสูงมากเบี้ยรวมทั้งหมด จะเกินทุนความคุ้มครองในเวลาไม่กี่ปีหลังเกษียณอายุ)

ทำหน้าที่เป็นความคุ้มครองโรคร้ายแรงจำนวนมาก

เนื่องจากเบี้ยถูก ความคุ้มครองสูง ที่เหมาะสำหรับช่วงอายุก่อนเกษียณเท่านั้น (เพราะหลังจากนั้นเบี้ยจะสูงโดด ต้องปรับแผนประกันเป็นอื่น ๆ เช่น ประกันโรคร้ายแรงเบี้ยคงที่)

เป็นแบบประกันที่เบี้ยต่อความคุ้มครองค่อนข้างถูก(มาก)

เนื่องจากอายุก่อนเกษียณความเสี่ยงของโรคร้ายแรงจะยังไม่สูงมากนัก ทำให้บริษัทประกันสามารถเพิ่มความคุ้มครองให้ได้หลายจำนวนโรคมากขึ้นในแต่ละระยะโรค (หรือแม้แต่เคลมซ้ำในบางโรคหรือซ้ำข้ามกลุ่มโรคได้) รวมไปถึงบางแบบยังมีการคุ้มครองการเสียชีวิตแบบจำกัดเวลา 1 ปีเข้าไปด้วย

ทำหน้าที่เน้นเก็บออมเงิน และ เน้นคุ้มครองโรคร้ายแรงตลอดชีพ

ผ่านการจ่ายเบี้ยคงที่ เช่น จ่ายเบี้ย 20 ปี คุ้มครองถึงอายุ 99 ปี เป็นต้น ซึ่งประกันโรคร้ายรูปแบบนี้จะมีมูลค่าเวนคืนตอนยกเลิกสัญญา คล้ายกับประกันชีวิตตลอดชีพ เพียงเปลี่ยนจากคุ้มครองชีวิตมาเป็นโรคร้ายแรงที่กำหนดเท่านั้น

เป็นสัญญาเพิ่มเติมที่ต้องแนบกับสัญญาหลักประกันชีวิต

ทำให้หากเจอโรคร้ายก็จะได้เงินก้อนจากสัญญาเพิ่มเติมนี้ และต่อมาหากเสียชีวิตก็จะได้เงินก้อนจากสัญญาหลักประกันชีวิต

เป็นแบบประกันที่เบี้ยรวมทั้งหมด(20 ปี) มักจะน้อยกว่าทุนคุ้มครองโรคร้ายจะที่ได้

โดยประมาณ 2-3 เท่า ขึ้นอยู่กับอายุที่เริ่มทำประกัน (ซึ่งจะต่างกับประกันโรคร้ายแรงเบี้ยเพิ่มตามอายุที่เบี้ยรวมตลอดสัญญาจะสูงกว่าทุนความคุ้มครองเสมอ)

เป็นแบบประกันที่มูลค่าเงินที่สะสมในสัญญาสามารถกู้ออกมาใช้ยามฉุกเฉินได้ด้วยดอกเบี้ยที่ต่ำ

เช่น ปีละ 4.5% โดยยังได้ความคุ้มครองโรคร้ายไปตลอดชีพเหมือนเดิมจนกว่าหนี้และดอกเบี้ยรวมกันเกินมูลค่าเวนคืนของปีกรมธรรม์ล่าสุด ทั้งนี้เงินก้อนที่ได้หากตรวจพบโรคร้ายตอนที่ยังกู้กรมธรรม์อยู่ เงินก้อนที่ได้จะถูกหักด้วยยอดหนี้และดอกเบี้ยที่เหลือก่อนเสมอ

เป็นแบบประกันที่เบี้ยคงที่ ที่เน้นเฉพาะโรคร้ายแรงที่มีความเสี่ยงสูงเท่านั้น

จึงเป็นแบบที่ไม่ได้มีการ up-sell เพิ่มโรคร้ายที่มีความเสี่ยงต่ำเข้ามา เพื่อไม่ให้ค่าการประกันภัยสูงเกินไปในตอนสูงอายุ

เป็นแบบประกันที่เน้นจ่ายกรณีเป็นโรคร้ายแรง หรือ กรณีเสียชีวิต (อย่างใดอย่างหนึ่ง)

ดังนั้นหากตรวจเจอโรคร้ายก่อนแล้วต่อมาเสียชีวิต จะได้เพียงเงินก้อนเดียวตอนตรวจเจอโรคร้ายเท่านั้น

เป็นแบบประกันที่เบี้ยรวมทั้งหมดมักจะสูงเกินทุนประกันที่ได้ หากทำตอนอายุมาก

โดยเบี้ยทั้งสัญญาจะเริ่มเกินทุนความคุ้มครองหลังอายุ 45-47 ปี ทำให้ควรรีบทำประกันแบบนี้ก่อนถึงอายุดังกล่าว เพื่อยังคงได้ทุนมากกว่าเบี้ยรวมที่จ่ายไป (ไม่เช่นนั้นจะเหมือนเป็นการออมเงินเพื่อรับความเสี่ยงไว้เอง เพียงแต่ได้ความคุ้มครองโรคร้ายทันทีที่เริ่มออมเท่านั้น)

เป็นแบบประกันโรคร้ายที่คุ้มครองโรคร้ายจำนวนมาก ผ่านการใช้ประโยชน์จากประกันชีวิตที่ควบอยู่เป็นหลัก เพื่อทำให้ได้เบี้ยคงที่ (ไม่สามารถเลือกประกันชีวิตที่ต้องการเองได้)

ภายในของแบบประกันชีวิตควบโรคร้ายแรง จะมีการใช้ประโยชน์ของมูลค่าสะสมในสัญญาของประกันชีวิตอยู่ (คล้ายรูปแบบประกันโรคร้ายแบบที่ 2 ตอนจับคู่กับประกันชีวิตที่เลือกมา)

โดยไส้ในจะมีประกันโรคร้ายแบบเบี้ยเพิ่มตามอายุเน้นคุ้มครองโรคร้ายจำนวนมาก ที่ทุนโรคร้ายจะถูกปรับลดลงเรื่อยๆ อัตโนมัติ ให้สอดคล้องกับมูลค่าสะสมในสัญญาของประกันชีวิตที่ทยอยเพิ่มขึ้นทุกปี ดังสูตรต่อไปนี้

ทุนโรคร้ายปี กธ.นั้น ๆ = ทุนประกันชีวิตควบโณคร้ายที่เลือก (-ลบ) มูลค่าเวนคืน หรือ มูลค่าสะสมในสัญญาของประกันชีวิตปี กธ.นั้น

เช่น จากรูปด้านล่าง ตอนอายุ 45 ทุนประกันชีวิตควบโรคร้ายที่เลือกคือ 1,000,000 บาท แต่ภายในทุนโรคร้ายจะถูกปรับลดเหลือ 822,000 บ. (เพราะเมื่อรวมกับมูลค่าเวนคืนประกันชีวิตจำนวน 178,000 บาท แล้ว จะเท่ากับ 1,000,000 บาทพอดี) หรือ

822,000 = 1,000,000 - 178,000

เป็นแบบประกันที่เกิดขึ้นมา เพื่อแก้ไขข้อโต้แย้งว่า ถ้าเกิดโชคดีไม่ได้เป็นโรคร้ายจะยังได้มีเงินคืนกลับมา (จากฝั่งประกันชีวิตที่นำมาควบ)

จึงเป็นสาเหตุให้เบี้ยทั้งสัญญาของประกันแบบนี้จะค่อนข้างสูง และยากที่จะให้ทุนความคุ้มครองได้ถึง 2 เท่าของเบี้ยทั้งสัญญาที่จ่ายไปได้

รวมไปถึงทำให้มูลค่าเวนคืนของแบบประกันนี้กว่าจะสะสมเกินเบี้ยรวมที่จ่ายไปได้ มักต้องใช้เวลานานกว่าประกันชีวิตตลอดชีพทั่วไป (ที่ไม่ได้ควบโรคร้าย) หรือ นานมากขึ้นอีกกว่า 7-15 ปีขึ้นไป เช่น จากปกติต้องใช้เวลาประมาณ 27 ปี ก็เพิ่มเป็น 42 ปีได้ เป็นต้น

เป็นแบบประกันที่ทำตามใจผู้ทำประกันมากที่สุด โดยตอบทุกข้อโต้แย้ง

ทั้งเป็นเบี้ยคงที่ เบี้ยไม่จ่ายทิ้ง ทำตอนอายุมากไม่ขาดทุน คุ้มครองโรคร้ายจำนวนมาก เจอจบทีละกลุ่มโรค หากตรวจเจอโรคร้ายแรงหยุดจ่ายเบี้ยทันที เคลมซ้ำครั้งที่สองในบางโรคร้าย อยู่ในสภาวะวิกฤติได้เงินก้อน เป็นทุพพลภาพสิ้นเชิงถาวรได้เงินทั้งเงินก้อนและเงินรายเดือน หากเสียชีวิตได้เบี้ยสะสม (คืนหักจากที่ได้มาแล้ว)

แต่ทุกอย่างที่ตามใจ และทุกข้อโต้แย้งที่ตอบ นำมาซึ่งเบี้ยประกันที่สูง

จากตัวอย่างตารางด้านบนจะเห็นได้ว่า

• ที่ทุนประกัน 1,000,000 บ. จะมีเบี้ยรวมทั้งสัญญาอยู่ที่ 1.9 ล้านบาท 
• ทำให้เงินก้อนที่ได้จากการเคลมจะเกินเบี้ยทั้งสัญญาที่จ่ายไปได้ก็ต่อเมื่อ (เว้นแต่ จะเจอโรคร้ายแรงก่อนที่จะจ่ายเบี้ยครบ 20 ปีก็จะสามารถหยุดจ่ายเบี้ยแต่ได้รับความคุ้มครองต่อ)
  • เป็น 2 กลุ่มโรคร้ายแรงขึ้นไปก่อนอายุ 85 ปี หรือ
  • เป็น 1 กลุ่มโรคร้าย กับ ทุพพลภาพสิ้นเชิงถาวร หรือ
  • เป็น 1 กลุ่มโรคร้าย กับ เคลมซ้ำในโรคร้ายเสี่ยงสูงบางโรค
• ทั้งนี้มูลค่าในกรมธรรม์จะเติบโตสูงสุดที่ 2,208,000 บ. จากนั้นจะทรงตัวขึ้นลงไปเรื่อย ๆ จนสุดท้ายเมื่อถึงอายุ 99 ปี หากไม่มีการเคลมใด ๆ เลย ก็จะได้มูลค่าเวนคืนกรมธรรม์คืนกลับมาที่ 1,954,000 บ. (เนื่องจากมากกว่าเบี้ยทั้งสัญญาที่จ่ายไป)

เป็นการรับความเสี่ยงไว้เองส่วนหนึ่ง และส่วนที่โชคร้ายเกินกว่าที่รับได้จึงโอนความเสี่ยงออกไป

ทั้งหมดนี้จึงทำให้เห็นว่า ประกันโรคร้ายรูปแบบนี้จะมีโอกาสรับความเสี่ยงแทนผู้ทำประกันในช่วงการชำระเบี้ยก่อนครบ 20 ปี และหากหลังครบ 20 ปีไปแล้ว จะเริ่มรับความเสี่ยงแทนเมื่อผู้ทำประกันโชคร้ายเป็นโรคร้ายหรือทุพพลภาพจนต้องเคลมเกิน 200% ของทุนประกัน และยังไม่เสียชีวิต